مقاله 108 - دگراندیشان دینی/ روشنفکران دینی/ اصلاح طلبان دینی یا قرآنیان ؟ کدام ؟ بخش هفتم و پایانی

در ادبیات الهی و تعالیم ادیان حق تقیه حرام است --  متاسفانه روی نفوذهای دشمنان اسلام در قرون اولیه و خصوصا یهودیان میان مسلمانان چنین شایع نمودند که در دین اسلام تقیه یک توصیه جایز الهی است واصلی شرعی قلمداد کرده اند و برخی عالم نماها ی ترسو حتی انتشار داده اند که تقیه بررهبران بزرگ دینی واجب است و نتایج پذیرش این دروغ چنین شده که ترس از حقگویی میان مسلمانان جامعه اسلامی را دچار نفاق و هزاران انحرافات و گرفتار موهومات کرده و از طرفی دیگر دشمنان اسلام و زورگویان و بانفوذان مربوط به استعمار رابرمسلمین مسلط نموده و  حال اینکه در ده ها آیه از قران برعلیه چنین باور و عقیده متذکر شده که نمونه هایی از ایات را برای خوانندگان  میاوریم :

سوره والعصر --  زمانه  شاهد است که تمام انسانها در زیانکاری هستند مگر کسانی که به دین الله ایمان اوردند و کارهای نیک مقرره در ان را عمل کردند و به حق توصیه نمودند ( امر به معروف و نهی از منکر ) و همه را به تحمل سختی ها و صبر توصیه کردند – سختی های تبلیغ دین حق و صبر بر مخالفتهایی که علیه ان می بینند ---

ایه 39 سوره احزاب  --- کسانی که دستورات و پیغام های الله را به مردمان تبلیغ می کنند و فقط از الله می ترسند و غیر از او که یگانه معبود است از کس دیگر نمی ترسند خوب می دانند که فقط حسابگری الله برایشان کافی است – این حسابگری طبق دیگر ایات قران بشارت زندگی در بهشت پس از رستاخیز مردگان است و نیز امدادها و حمایتهای غیبی که در دنیا الله تعالی از ایشان بعمل می اورد. –

ایات 2 و 3 سوره طلاق که به مسلمانان در مورد لزوم شهادت راست که خود نوعی امر به معروف است می فرماید مبادا از ترس اینکه به ایشان ضرری برسد شهادت کذب بدهند و در این باره فرموده هر کس فقط از الله بترسد الله برایش گشایشی پیش میاورد و ازجایی  که حساب نمی کند او را به روزی و خوشحالی  می رساند و هر کس به الله متکی باشد و الله را همه کاره خود بداند الله نیز کار او رابه مقصود می رساند و الله برای هرکس اندازه و حسابی قرار داده است .  --  منظور ایه قواعدی است که الله تعالی از آغاز بشریت مقرر نموده که سرانجام چه در دنیا و اخرت پیروزی و سعادت  از آن مطیعان کوشای الله است و ایشان هم باید به الله توکل کنند و هم به قوانین مادی اوکه هر چیزی راروی حسابی دقیق نهاده و این بمعنای آن است که در گفتن حق کاملا اطراف و جوانب کاررا سنجیده و جایی خود رابخطر میاندارند که دستور و رضای الله در آن باشد تا اگر هم ضرری دنیایی دراین راه به وی رسد خالق عالم پشتیبان او باشد و نتیجه  کار به فداکاریش بیارزد.

 تقیه توصیه شده توسط برخی مسلمانان از صفات منافقین است – از انجایی که درزمان نبی مکرم در مدینه دورویا نی کوشش میکردند مسلمانان را از ضررهایی که ممکن است در راه تبلیغ اسلام به ایشان میرسد بترسانند و خود نیز نفع شخصی رابرحقیقت گویی ترجیح میدادند الله در آیه 58 سوره مائده فرموده انان راکه در دلهای خویش مرضی دارند میبینی در عین اظهار مسلمانی با دشمنان اسلام مربوط هستند و میگویند برای آن  چنین میکنیم که میترسیم حادثه بدی از ایشان یسوی مابرسد باید بدانند عاقبت به چیزی از الله دچار میشوند که از اینکار خود پشیمان خواهند شد.

ازمجموع مطالب بالا پیداست که هرگز نه رهبران حقیقی مسلمانان ترسو بوده اند و نه سزاوار بوده مردم را بترسیدن دیگران بخوانند و هیچ مسلمانی حق ندارد طرفدار تقیه باشند و منافع خود را بر منفعت و اصلاحات جامعه ترجیح دهند و اصولا زندگی دنیایی ما کنکوری است که نتیجه قطعی و پایدار انرا در آخرت خواهیم دید و مصلحان دینی مطابق کوششهای شان نمرات اطاعتی نزد الله خواهند داشت  

یک تذکر بزرگ به مسلمانان --  این تذکر بزرگ که شخصیت عالی یک مسلمان حقیقی را تعیین نموده در آیه 24 سوره توبه است که باید مصلحان حقیقی دینی همیشه آن را  در نظر داشته باشند: * ای پیامبر به مسلمانان بگو اگر شما پدر و پسر و برادر و زن و خویشان  و یا مال های جمع شده تان و یا کسب و کارتان را از ترس کساد شدن و یا محل زندگی تان که بدان دلخوش دارید ازالله و پیامبرش و کوششهایی که باید برای آن انجام دهید بیشتر دوست دارید منتظر فرمانی از الله باشید که سزاوار قومی سرکش است و الله چنین قومی را هرگز هدایت نخواهد کرد*

آیا تمام بدبختی هایی که امروزه گریبان مسلمانان دنیا بلکه همه مذهبیون را گرفته از عدم توجه و اطاعت ایشان به آیه فوق نیست؟ مسلمانان حقیقی مصلحان جامعه خویش اند --  برطبق راهنمایی های قرآن مسلمانان به دو گروه اصلی تقسیم میشوند : مسلمانان اسمی ( یا به اصطلاح شناسنامه ای) که فقط نام مسلمان را یدک می کشند ( آِیه 14 سوره حجرات) و مسلمانان حقیقی که تسلیم دستورات الله اند و به آن چه الله فرموده گردن مینهند ( آیات 124 و 136 سوره نساء) همیشه در تمام مکانها و زمانها  کم اند لذا در آیه 13 سوره سبا فرموده بندگان شکرگزار من  -- الله – کم می باشند اما همین عده قلیل هر گاه به تبلیغ صحیح می پردازند و در این راه فداکاری نمایند می توانند گرگ های میش نمای مذاهب را به  افراد کنجکاوجامعه معرفی کنند و در نتیجه بر اساس مطالب قرآن حرکتی اصلاحی در عقاید و روش های دین منحرف شده جامعه ایجاد کنند ( به داستان اصحاب غار رقیم – کهف – در شماره بعد که خواهد آمد ملاحظه فرمایید)  مسلمان حقیقی که همان مصلح حقیقی براساس آیات قرآن اند کسانی هستند که :

1 – میدانند حدود دستورات قرآن و سنت رسول الله چیست و در تبلیغات خویش غیر از متن قرآن و سنت و آنچه که بدیهی است چیزی دیگر را شاهد و دلیل اصلی مدعای خود نمیاورند.

2 – در حدود راهنمایی های قرآن به سایر کتابهای ادیان الهی گذشته نیز آشنایی دارند و میدانند که این کتابها چگونه بوده اند و چه اندازه تحریف شده اند و چه مقدار از آنها قابل استفاده اند .

3 – بر طبق آیه 18 سوره زمر سخنان دیگران را با دقت گوش داده و از سخن بهتر بدون آنکه به گوینده توجه کنند پند میگیرند و اگر کسی را در امور دینی و حقایق آن و تربیت ها و تعالیم قرآنی بالاتر  و یا بهتر از خود یافتند نسبت به او چون شاگردان از استاد تبعیت

کرده تا از اطلاعات وی استفاده کنند.( در تربیتهای دینی همیشه آموختن براساس استاد و شاگردی است و نه تقلید کورانه یعنی پرسش و پاسخ مستدل با اجازه به مخالفت و یا نقد عالمانه از سوی پرسش کننده)

4 -  در مقابل تعصبات جاهلانه و پایفشاری های متعصبانه جامعه گذشت دارند و آنان را سلام گویان بخوشی های جاهلانه شان وا می گذارند ( آیات 6 و 7 سوره کهف و 3 تا 9 سوره شعراء و 64 سوره فرقان) و میدانند که اکثرمردمان در همه ادیان الهی و همه زمانها و مکانها سخنان دینی را روی خیال و گمان های باطل و جاهلانه می گویند و لذا بر طبق آیات 126 تا 128 از سوره نحل بجای انتقام از کارهای ایشان از خطای آنان می گذرند هر چند قادر به تادیب شان باشند.

5 – آنان کوشا هستند تا بیشتر وقت خود را برای علاقمندان کنجکاو و بیغرض که حقجو میباشند ودر قرآن پرهیزکار خوانده شده اند صرف کرده زیرا می دانند که فقط اینان هستند که سخن حق را پذیرا بوده و طبق آیات قرآن استعدادپرهیزکاری است که فرد را برای پذیرش حق آماده میکند و این استعداد به این معناست که حس خداترسی زمینه تمیز حق از باطل رابوجود میاورد زیرا پرهیز از باطل پرهیز از خطرات آینده انسان است هر چند دور به نظر آید و شرط عقل پرهیز از هر خطر دور و یا نزدیک است ( آیات اول سوره بقره و آیات آخرسوره اعلی و 18 تا 24 سوره فاطر )

 6 -  اصلاح طلب دینی از ناسزا گویی و فحاشی به منتقدین یا مخالفین عقاید شان دوری میجویند اگرچه در نقد و یا پاسخ به اباطیل و موهومات آنان بی ملاحظه و بدون توجه به محضورات عمل می کنند ( آیه 108 سوره انعام حتی ناسزاگویی به مقدسان بت پرستان را منع نموده است ) .

( در مقالات آتی مصادیق تاریخی از جریانات  اصلاح طلبی دینی که در قرآن یاد شده خواهد آمد .)